| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
| 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 |
Padło pytanie dlaczego wróciłam. Odpowiedź jest bardzo prosta:) Chciałam walczyć, chcę walczyć. Chciałam podjąć próbę, bo to przecież moje szczęście. O nie właśnie chciałam walczyć. Udało mi się je zdobyć? Chyba tak:) Piotrek miał chwilowe załamanie... Teraz jest hmmmm... cudownie:):):)
Ciagle mnie nurtuje to pytanie. Pytanie czy ja wymagam za dużo i czy nie mam wyidealizowanej wizji związków damsko-meskich. Może poprostu już tak jest? Może ja zbyt wiele chcę? Nie wiem...
Czy życie jest jedynie zmianą mesek, grą? Chciałabym to wiedzieć. Czy życie to tylko farsa? Gra dla ludzi bezwzględnych? Czemu mam wrażenie, że ludzie wokół mnie są interesowni i tylko udają ciepłe uczucia? Nie nie mogę tak myśleć... Czemu mam takie myśli? Może dlatego, że wiekszość ludzi dała mi się poznać od tej właśnie strony. Daję coś, ale musisz dać coś w zamian. Nie ma tak dobrze... Momentami sądzę, że zbyt dużo daję z siebie, a za mało zostawiam sobie. Tracę zbyt dużo energii? Sądzę, że wynika to z tego, że jeśli coś robię to poświęcam temu całe serce. Jeśli z kimś jestem to ofiarowywuje całą siebie. Może powinnam oddawać tylko małą czącteczke, zaledwie rąbek. Tak byłoby łatwiej, lepiej i bezpieczniej? nie bolałoby tak? Hmmm... tylko ja tak nie potrafię!!!!!!!!! Zbyt się angażuje. Nie umiem się nie przejmować. Ból bliskich mi osób zawsze mnie bardzo boli. Ich obojetność, chłód i krzywdzące zachowanie wzbudzają we mnie strach i cierpienie. Czemu nie umiem "olać"? Tak poporstu powiedzieć: "mam to gdzieś, nie to nie..." Za duzo daje? Nadejdzie taki dzień, że dla mnie nic nie zostanie? Czemu nie mogę być bezwględną s....., która nie przejmuje się gdy ktoś ją zostawi, zrani. Gdy jestem w związku to w nim jestem i już, nie ma szarości. Jest czarne albo białe. Albo z kimś jestem i jestem albo nie jestem i koniec.
Ehhhh... Dziwny nastrój. Boli mnie... Hmmm... Dusza? Może wymaganie, żeby ktoś od czasu do czasu dla mnie coś poświęcił to za dużo? Może to, że wymagam dużo opieki i zainteresowania to zbyt dużo? Może mam mylne spojrzenie na związek? Czy to, że chce o nim wiedzieć prawie wszystko to zbyt dużo? Zgubiłam się...
Jest tak jak było, a może nawet lepiej:)
Nie mam tematu, żeby napisać jakąś sensowną notkę... Chwilowe zaćmienie? Prowadze tego bloga już pół roku:) Długo poprzednie "pisania" trwały góra 3 mc. Teraz sie strasznie przywiazałam i do archiwum i do was:) Ale oczywiscie bardziej do was;) Wiem, wiem podlizuje się;);) hehheehehehPozdrawiam i znikam;) Jak bede miała coś do powiedzenia to to powiem;) Narazie milkne:P
Wróciłam do niego... Wróciłam do Piotrka. Dlaczego? Bo chce zobaczyć czy może być jak dawniej. Tylko czy nadal kocham?
Gdy dziś staje się wczoraj
Gdy jawa zamienia się w sen
Rzeczywistość rozmywa się w mgle
Wtedy zdaje sobie sprawę iż
Jest jeden morderca i kat - czas
Bezlitośnie zabija nie patrząc
Nikomu w twarz
Wydziera cudowne chwile
Bezwzględnie zaciera ślady zbrodni
Przyznać się nie chce
Obarcza winą swoje dziecko"zapomnienie"...
Powiem banalnie, prosto bez zbędnych zawiłości: Jest mi źle. Poprostu. Nawet nie wiem jak to sobie wytłumaczyć. Przecież nie stało się nic strasznego. A mimo to jest mi źle... Dziwnie, pusto i niewytłumaczalnie źle... Poporstu i od tak... Mówie o tym jakbym mówiła, że chce mi się jeść. Tak jakby nie było we mnie już czucia. Nie ma go? Nadeszła pora podsumowań? Kolejna?Po miesiącu super humoru i szczęścia przyszedł smutek. To chyba normalne?
Nie umiem. Wiecie ja nie potrafie. Jestem poza klasową społecznością. Nie potrafię się do nich dostosować. Jestem anty społeczna? Nie sądze, jakoś umiem dopasowywać się do inncyh ludzi. Hmmmm... Dopasowywac? Nie ja nie zmieniam masek. Zawsze jestem taka sama. Podobno za to mnie cenią moi przyjaciele.Ale co do mojej klasy to mam totalnie antyspołeczne podejście. Poporstu nie nadajemy na jednych falach. To zupełnie inne prądy myślowe, podejście. Zastanawia mnie to, w każdej zbirowości jakoś się odnajduje, potrafie znaleźć wspólny język. Z nimi nie. Nawet się nie staram. Pewnie powiecie wyjdź do ludzi... Ale po co mam wyciagać ręke do osób, które wiem, że mnie obmówią. Do osób, które są fałszywe. Usmiechną się, pogłaskają po główce pójdą i wymyślają ploty. Taj już jest. Są tu tzw. koła wzajemnej adoracji... Przyjaciółki, ktore zawsze sie trzymaja razem. Ale ja za takie kurcze koła to dziekuje. Jak są razem to wszystko ok, jak tylko coś się dzieje to są gotowe się powybijać. A jeśli chodzi o walkę o oceny to mamy tu istny wyści szczurów. Nikt nie pożycza notatek (no prawie nikt), nikt nikogo o niczym nie informuje, że by tylko ktoś sie nie dowiedział dokładnie co, gdzie jak i w ogole... Mam dośc życia w czymś takim...
Moje samopoczucie dołuje mnie samą. Znaczy wkurza mnie, że się tak czuje a to jeszcze pogarsza sprawę. O co mi chodzi? Sama chcialabym to wiedzieć...