Nastojowo, melancholijnie, wspominkowo...
Do napisania tej notki natchnęła mnie notka na blogu Dotyk_Anioła... Uswiadomiłam sobie coś. A raczej od jakiegoś czasu to wiedziałam.
Tęsknota za Piotrekim odeszła, te wszystkie uczucia też... Chyba gdzieś się schowały... A może poprostu czas zatarł ślady jego rąk na moim ciele i jego ust na moich ustach? Może poprostu z dnia na dzień zapominałam go kawałek po kawałku? Wiem jedno. "Nikt nie jest bardziej obcy nikż ktoś kogo się kiedyś kochało." Taka jest prawda. Nasze stosunki zakończyły się na stopie przyjacielskiej. W sumie dobrze mi z tym. Spotykamy się, wychodzimy z przyjaciółmi. Dziwne uczucie być tak blisko osoby z która się było tak bardzo związanym a zarazem być tak odległym... Rozmawiamy ze sobą, śmiejemy się, ale dziwne jest wrażenie, że przecież kiedyś... Że przecież kiedyś było się z tą osobą tak blisko... Nie tęsknię za nim, nie kocham go... Traktuję go jak kumpla. Bez żadnych podtekstów... Tylko to bardzo dziwne uczucie:) Jest poprostu moim kumplem, ale był kimś więcej... Czemu czasem zapada niezręczna cisza? Czasem brak tematów, a kiedyś było ich tak duuzo... Jest między nami sympatia, to wiem napewno...Nie chce by znowu był kimś więcej i wiem, że nie będzie. Ale gdy siedzimy obok siebie w barze to wracają myśli, wspomnienia... Jak to było gdy... Gdy byłam szczęśliwa? Gdy byłam z nim? Nie, gdy wszystko było inaczej, gdy nie widziałam i nie rozumiałam wielu rzeczy... Mój przyjaciel... Ale czy po tym wszystkim możemy być przyjaciółmi... Takimi prawdziwymi? Mimo wszysto mam żal i troszkę boli... ale tylko ociupinke... Najgorssze za mną... Zastanawiam się tylko czy nie rozdrapuje starych ran... Czy ich tą "przyjaznią" nie odkrywam...